Okul bitti ne olacak?

BEN NE ZAMAN DEĞİŞECEĞİM?
HATALI NOKTALARIM (Ne noktası, ne noktası? Sanki ucu bucağı görünmeyen sonsuza doru uzun mu uzun bir çizgi.)

ÖSS filan derken Üniversiteye girip bitirdim, inanmayacaksınız ama iş bile buldum.
Gelin görün ki ben hala aynı bendim, uzun süre aynı yerde oturamadığım gibi oturduğum zaman içinde de hep iş yaptığımı söyleyemeyeceğim. Ders çalışırkenki ruh halim devam ediyordu. Hep içimden görev başından firar edesim gelirdi. Ya da birinin sorumluluğuna sığınasım.
KONTROLÜ ELE ALAMIYORDUM; Eğer çevrede de yönetimi devir alan varsa oh ne ala, pek bir memnun devrediyordum.
Sabah işime gider gitmez çayımla beraber bütün gazeteleri tarardım, o sırada bir telefon çalarsa, bir üst merci rahatsızlığı söz konusu olursa sinirleniyordum bayağı; öfke katsayım artıyordu hatta. Ben kendimce uygun bulduğum bir zamanda zihnen çalışmaya gönüllü isem(bu anımı bulursanız bana da bildirin gözünüzü seveyim) sinirlenmeden çalışıyordum, aksi takdirde odama sinsice sızmaya ya da masamın önüne kaynamaya çalışıp bana iş düşündürtmeye yeltenen ve dahi iş çıkartan kendini bilmezlerden hiç hazzetmiyordum.
Ders çalışırken kendi kendime tekrarlı kontrol yapmaktan dehşetli sıkılırdım. Yakın planda annem varsa; dersin değişik bölümlerinden sorular sorardı da bilmediğim konuları o şekilde fark edip tekrar o kısımlara döner çalışırdım. Kendi başıma (evde yalnızken) tek bir ödev dahi yaptığımı hatırlamam.
GENEL KABUL GÖREN SÖYLEMİN AKSİNE BUGÜNÜN İŞİNİ YARINA BIRAKMAZSAM BİR TUHAFLIK HİSSEDERDİM HATTA!
Doktora da bir gösteremedim.
İş hayatında da hiç birinci adamlığa oynayamadım. İkinci sorumlu pozisyonu rahat.(Yan gel Osman, dört dönüm bostan).
-Bitiş tarihi sözünü önce kendine vereceksin ki, kontrolün elinde olsun-
Derdi şef. (Zerdüşt böyle buyurdu). “ Gününden önce bitir ki kontrol imkanın olsun.”
Gün dediğin nedir ki, hepsi insan uydurması! Eskiden hafta mı, sonu mu vardı? Hele haftanın ortası tamamen rabıtasız, neye göre neyin ortası değil mi ama?
“Ben önce bir, yok iki uzun otursaydım” şeklinde sonu gelmeyen ertelemelerde büyüyüp olgunlaşmam mıydı acaba ertelediğim.
Hocam da derdi “ son güne bırakmadan bir kere bitir” diye ama bendeniz çekirge pek sıçrayası değildim.
‘ Bu telaşın haklı bir nedenine beni ikna eden var ise ya şimdi çıksın konuşsun ya da ben uyuyacağım biraz’ esprisi içinde debelenip durduğum yıllardı. Debeleniyordum çünkü hiç bir konuda ilerleme kaydedemediğimin farkındaydım.
Annem büyümem için bol bol süt içirmişti içirmesine ama ruhumun olgunlaşması biraz geriden mi geliyordu ne?
Bu da hatalarımı; çevremdekilere (önce ailem, sonra iş sorumlularına) yansıttığımı öncelikle kendime itiraf etmemle başladı.
Zor gelen; her işten kaçışımın, ertelediğim her sorumluluğun farkına varışımın sonraları bana gizlice hiç büyüyemediğimi fısıldamaya başlamasıydı. Ertesi gün başım biraz eğik dolaştığım dikkatimi çekti mesela, aynı öğrencilik yıllarımdan kalan okula ödevimi yapmadan, çalışmadan gittiğim günlerden kalan ‘beni’ andırıyordu sanki bu başımın eğikliği. Sözlüye kalkıp rezil olmasanız da bilmediğinizi bir tek siz bilseniz bile oldukça sessiz ve silik; sanki daha öncesinde hiç olmamış gibi fark edilmemeyi seçen çocuk halimi hatırlatıyordu.
Başınızı giderek omuzlarınızın arasındaki girintiye gömdükçe gömersiniz ya.
İşte öyle bir görünmeyi istememek halinin ağırıma gittiğini fark ettim bir gün. Büyümem gerektiğini, mazeretlerin arkasından çıkıp sorumluluklarıma sarıldıkça fark ettim. Aslında Kendinize verdiğiniz sözleri ne derece yerinize getirdiğinizdir ki üçüncü şahıslar nezdinde portrenizi de çiziyordu.
Zekanın gerçek ölçüsü; her günün her anını etkil, faydalıi ve mutlu şekilde yaşayabilmekti. Çünkü yaşamın ve kendilerinin sorunlarıyla başa çıkmayı becerenlerin; sorunları insan olmanın bir parçası olarak algılayan ve mutluluğu, sorunlarla ters orantılı olarak görmeyenlerin en zeki insanlar olduğunu fark ettim.
Değil hafta ortası, başını bırakın her bir anın ne üretimler için mucizevi bir fırsat olduğunu keşke bu kadar vakit kaybetmeden fark edebilseydim.
“HER ŞEY BİRDEN BİRE OLDU/ AŞK BİRDEN BİRE/ ÇOCUK BİRDEN BİRE”der Orhan Veli.
Naçizane ben de diyorum ki “BÜYÜK BİRDEN BİRE OLUNMUYORMUŞ”.