Bruno Ganz, Michel Piccoli, eller, hüzün ve müzik başroldeydi.
Müziğin şiiri arındırıcıydı .
Beyoğlu Sineması'na doğru Etiler'den saat 18:30'da filme yetişmek için kalkıştığım depara değdi. Gişedeki eleman bile yerinden kalkıp akşam yemeğine başlamışken sinema fuayesinde (ki bu koşunun evveliyatı olduğu nefes nefese kalışımdan belliydi, hatta halimi gören Etiler'den beri koştuğumu sanabilirdi de)uzun bir süredir koşturan telaşımı gören kapı görevlisi yemek yiyen gişe görevlisine bileti iki lokma arasında kestirdi (bu jest ancak bizim insanımıza has bir jesttir). Ben bir sürü minnettarlık nidasını eşlikte çıkarttım. Herkes mutlu iken jenerikle birlikte sinemaya girdim.
VE FİLM: ZAMANIN TOZU
Yundum müzikle ve güzelle...
