Destan

DESTAN

Bir şahsın hikayesidir bu;

Oldukça kalabalık.

Sertavul’dan Havza’ya merhabası olan,

Aydın’da çalışıp,

Bir estiğinde de Van’da ev kuran.

Yüreği; memleketi kadar geniş

Yüzü toprağınca sıcak.

Sesi;

Dün ayrılmış kadar tanış…

Şahıs böyle olunca mekan değişti durdu,

Zaman; geçmiş, şimdi ve gelecek oldu,

Yazılan da hepsinden ötürü yeryüzünün şiiri oldu.

KAÇ HAYAT ÇIKARIRDI BİR ANINDAN.

HİÇ ONA KALIRDI ÇOĞU.

Doğdu, herkes gibi…

Şaşkınca baktı uzun süre iri iri açarak gözlerini.

Yaşananın farkına vardığından beri ise

Ne uykusunda ne de

bir huzur anı düşüncesinde…

Bütün türlerini sevdi yaşayanın

Kitapları, şarkıları, resimleri bir de

Ama Sığmadı verilen şekillere…

Yaşadıkça önce yıldızlarını, sonra

Düşlerini harcadı çocukluğunun.

Satırları darmadağındı;

Bir sayfada Soğukta titreyen çocuk oldu

Öbüründe Kırık, küskün yazar.

Uçarı tutkuları hep bir an.

Şişirse de bembeyaz yelkenini rüzgar

Açık denizler seyrinde değişirdi hızla göğünün rengi

Yitirirdi sevdalar büyüsünü.

En son aykırı bir yaşamak birikti.